Η νοσταλγία ως πολιτική - της Ραλλούς Κωνσταντέλη

 

ΜΕΡΟΣ Α'

Η νοσταλγία ως πολιτική
«τόλμα να γνωρίζεις» (Καντ)
της Ραλλούς Κράλλη - Κωνσταντέλλη

Εισαγωγή

Ο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» αποτελεί το θεμελιώδες εκσυγχρονιστικό εγχείρημα για την συνολική επαναθεμελίωση της λειτουργίας των δήμων με την εισαγωγή ενός νέου μοντέλου πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Είναι το βήμα επιβίωσης για την αυτοδιοίκηση, αλλά και ένας από τους πυλώνες για τη δημοσιονομική ανάταξη και την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της χώρας. Ταυτόχρονα ενδυναμώνει τις δυνατότητες του πολίτη να ελέγχει, να ασκεί τα δικαιώματά του, από το θεσμό της διαβούλευσης έως το θεσμό του συμπαραστάτη, αλλά και στα εκλογικά της Αυτοδιοίκησης.

Η κοινωνία των πολιτών

Η νέα Τοπική Αυτοδιοίκηση ενθαρρύνει την δημιουργία νέων δομών της κοινωνίας των πολιτών και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ανάδειξης πολιτών με κριτική σκέψη και συνείδηση.

Αυτό σημαίνει, ότι η νέα Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να λειτουργεί ως μοχλός ενεργοποίησης και συμμετοχικής δράσης των τοπικών κοινωνιών για την εξισορρόπηση μιας νέας σειράς αξιών που διαμορφώνουν τα νέα αυτοδιοικητικά μεγέθη. Τέτοια παραδείγματα της κοινωνίας των πολιτών αποτελούν όλα τα νέα μη κυβερνητικά σχήματα που δημιουργήθηκαν σ΄όλη την Χώρα αλλά και στο νησί μας, με κορυφαίο δείγμα τον «Φορέα Τουρισμού Μολύβου».

Ο «Καλλικράτης» θίγει κατεστημένα συμφέροντα και αξίες και προκαλεί μια αναδιανομή εξουσίας, σπάζει τις χρόνιες δομές του παρασιτισμού και τους πυλώνες της καθυστέρησης, της διαπλοκής και της διαφθοράς, πίσω από τους οποίους σερνόταν, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, οι τοπικές κοινωνίες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους ο «Καλλικράτης» κέρδισε στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, την αποδοχή και τη στήριξή τους, γιατί οι πολίτες αντιλήφθηκαν ότι στόχος του δεν ήταν απλώς οι μικροπολιτικές “συγκολλήσεις”, αλλά η απεξάρτηση, επιτέλους, από ένα πελατειακό κράτος αναποτελεσματικότητας, ρουσφετολογικών συναλλαγών και διαφθοράς. Έδινε την δυνατότητα για το πέρασμα σε μία νέα νοοτροπία νοικοκυροσύνης και υπεύθυνης διαχείρισης των κοινών με ικανή ηγεσία από τη μια και με ενεργούς πολίτες από την άλλη.

Η περίπτωση της Λέσβου

Η Λέσβος, αποτέλεσε για άλλη μια φορά, την κορυφαία περίπτωση, όπου τα πράγματα δεν λειτούργησαν καθόλου καλά. Ιδιάζουσες δικές μας δυσλειτουργίες δεν άφησαν να ωφεληθεί το νησί με την παροχή ποιοτικών διοικητικών υπηρεσιών, να απαλλαγεί από τις καθυστερήσεις της γραφειοκρατίας. Δεν υπήρξε καμιά βούληση για την συστηματοποίηση και κατανομή των αρμοδιοτήτων με γνώμονα τις ανάγκες του πολίτη, δεν ασκήθηκαν οι πρόνοιες και οι προνομίες που ο νόμος δίνει στις τοπικές μικρές κοινότητες, ούτε οι δυνατότητες έγκαιρου σχεδιασμού λύσεων των ποικίλων προβλημάτων των χωριών.Δεν οργανώθηκε κανενός είδους αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, που επέτρεπε ο νόμος, ώστε οι πολίτες εδώ να αισθανθούν συμμέτοχοι ενός νέου στρατηγικού αναπτυξιακού μοντέλου. Η Λέσβος αποτέλεσε το μοναδικό μέρος της Χώρας, όπου το βασικό αιτούμενο αλλά και το καθημερινό θέαμα ήταν η αποκομιδή των σκουπιδιών και οι ξέχειλοι κάδοι.

Κανείς σ΄όλη την Ελλάδα δεν σκέφτηκε ότι επειδή το συνολικό σπίτι του “Καλλικράτη” έχρηζε επιδιορθώσεων, το ορθό είναι αντί να το επιδιορθώσουμε να το γκρεμίσουμε συθέμελα. Μόνο εμείς!!!

Οι πολέμιοι

Η κατασυκοφάντηση του θεσμού αποτέλεσε το προνομιακό πεδίο προκαλύμματος :

1. για τις αδυναμίες της Δημοτικής Αρχής που αποπροσανατόλιζε εξ αρχής και βούλιαζε κάθε συζήτηση για την ουσιαστική εφαρμογή του θεσμού..

2. για όποιον αγκιστρωνόταν στα παλιά, προτάσσοντας πάντα το παρελθόν, αντί τη μάχη για το παρόν και το μέλλον.

3. για όποιον μέχρι και τώρα, θέλει αναλλοίωτο το πολιτικό λεσβιακό τοπίο για να προβάλει ως «λύση», διάφορους «εν ηδονή άρχοντες». Λίγο να ξύσει κάποιος την επιφάνεια και να παρακολουθήσει την αντικαλλικρατική υστερία τους διακρύνει με ευκρίνεια.

4. για όλους εκείνους που πάντοτε, ανεξαρτήτως ιδεολογικού φάσματος, αντιδρούν στην οποιανδήποτε αλλαγή και στον όποιο εκσυγχρονισμό. Τα ζήσαμε με τις εθελοντικές συνενώσεις, με τον “Καποδίστρια” ακόμα και με τα πανελληνίως αποδεκτά σήμερα ΚΕΠ.

Για όλα φταίει ο «Καλλικράτης». Η συνεχής καταστροφολογική προπαγάνδα εμπέδωσε στον απλό νοικοκύρη του τόπου την πεποίθηση ότι τα σκουπίδια τα μαζεύει ο θεσμός και όχι αυτός που εκλέξαμε για να διαχειριστεί και να κάνει λειτουργικό τον θεσμό.

Η νοσταλγία ως πολιτική

Η συνεχής υπόμνηση της προ Καλλικράτη εποχής διαμόρφωσε στον «κοινό νου» ένα χαμένο “παράδεισο”. Ακόμα και οι προφανείς παθογένειες της προηγούμενης τοπικής αυτοδιοίκησης –κατακερματισμός, μηδενική αναπτυξιακή πολιτική, αλληλοϋπονόμευση, ανταγωνιστικοί τοπικισμοί, καφενόβιοι λαϊκισμοί και επαιτεία για ψίχουλα, από τον εκάστοτε πολιτικό πάτρωνα- ξεχάστηκαν κάτω από τις νοσταλγικές αυταπάτες της επιστροφής στο παρελθόν. Κάτω από μια νοσταλγική εξιδανίκευση.

Ένα νησί εθισμένο για χρόνια στο να εξυπηρετείται, κυρίως, με μηχανισμούς πελατειακών εκδουλεύσεων, δείχνει να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η νοσταλγία του παρελθόντος δεν προσφέρει κανένα εργαλείο για την αντιμετώπιση του παρόντος και τον σχεδιασμό του μέλλοντος.

Τι γυρεύουν οι Υδραίοι στην Λάρισα;

Παραλλάζοντας μια αγγλική παροιμία «ότι αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, κάθε δρόμος σωστός είναι» για την Λέσβο θα μπορούσαμε να πούμε ότι, όταν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στο χειρότερο. Το παιχνίδι της κολοκυθιάς που αποπνέει το σχέδιο της νέας διαίρεσης ( γιατί να κάνει 1 και όχι 3, αφού 3 γιατί όχι 4 αλλά γιατί όχι και 5) οδηγεί σε μια νέα απερίγραπτη, κατά την άποψή μου, και τραγική «τσαπατσουλιά». Η κρίση του νησιού αντιμετωπίζεται τάχα μου.

Δεν είναι μόνο οι Δήμοι «Φρανκεστάϊν», «Ταξιαρχών» και «Ολύμπου», που προτείνεται να δημιουργηθούν, αλλά και η αναπτυξιακή αποδυνάμωση των δύο μεγάλων αστικών κέντρων του νησιού: της πρωτεύουσας Μυτιλήνης και της εκ των πραγμάτων πρωτεύουσας του κεντρικού και Β.Δ. τμήματος, δηλ. της Καλλονής. Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου, αναφέρεται: «Κατά την εφαρμογή του προγράμματος “Καλλικράτης” κατέστη σαφές ότι καίτοι η νέα διοικητική διαίρεση της νησιωτικής Ελλάδας απεδείχθη κατά βάση ορθήκαι λειτουργική, τούτο δεν ίσχυσε για τα πιο μεγάλα νησιά της χώρας, δηλαδή τη Μυτιλήνη και την Κέρκυρα. ....Αυτή η πρακτική απεδείχθη δυσλειτουργική....(διότι) συχνά, οι δήμοι αυτοί είχαν και ζητήματα ανομοιογένειας, καθώς οι πληθυσμοί που τους αποτελούσαν είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά λόγω των κύριων οικονομικών δραστηριοτήτων, αλλά και της μορφολογίας της κάθε περιοχής.»

Προφανώς η βίαιη προσάρτηση των κοινωνιών του Μολύβου και της Πέτρας στην Αγία Παρασκευή!!! καθώς και του Πολιχνίτου και της Γέρας!!! στο Πλωμάρι αποτελούν τα πειστικά επιχειρήματα για την απαιτούμενη... ομοιογένεια στο παραπάνω σκεπτικό!!!


 
ΜΕΡΟΣ Β΄

Η νοσταλγία ως πολιτική
«τόλμα να γνωρίζεις» (Καντ)
της Ραλλούς Κράλλη – Κωνσταντέλλη

Τι χρειαζόμαστε

Το ξεπερασμένο τοπικό μας σύστημα, αντί να αξιοποιήσει τον χρόνο για το νησί, επιχειρεί να κερδίσει χρόνο για το ίδιο. Αντί ένα μεγάλο σχέδιο για την Λέσβο, σχεδιάζει τη δική του επιβίωση στον ορίζοντα των επόμενων εκλογών.

Μέσα από έναν τοπικιστικό εξτρεμισμό που αναφαίνεται, τα νοσταλγικά φετίχ της προ Καλλικράτη εποχής εφορμούν τις τελευταίες εβδομάδες με κυρίαρχο το κλασσικό σύνθημα “όπισθεν ολοταχώς”

Τα τελευταία γεγονότα, μας προειδοπιούν ότι δεν αρκεί να παρακολουθούμε με αγωνία και οργή την εξέλιξη των αυτοδιοικητικών μας πραγμάτων.

Οι νέες υπόγειες διαπλοκές στο μεταβαλλόμενο τοπίο των νέων τοπικών συσχετισμών και της αναδιάταξης των μικροσυμφερόντων προμηνύουν την αναπαραγωγή της οπισθοδρόμησης. Η άρνηση να αναληφθεί οποιαδήποτε σοβαρή πρωτοβουλία για τη μεταρρύθμιση ενός νησιού που φόρτωσε την κρίση του αποκλειστικά στον “Καλλικράτη” προαναγγέλλει την κατάπνιξη και των μικρότερων ακόμα βημάτων εξορθολογισμού που έγιναν μέσω της οργάνωσης των δημοσιονομικών λειτουργιών κ.λ.π.

Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς τί θα γίνει με την υπογεγραμμένη πιστοποίηση του ενιαίου Δήμου Λέσβου με την UNESCO, με την οποία κατορθώσαμε, συνολικά ως Λέσβος ,τη μόνη ουσιαστική και με περιεχόμενο αναπτυξιακή προοπτική του νησιού; Ε, προφανώς θα την κόψουμε στα τέσσερα!!!

Ήδη οι οπαδοί του παρελθόντος αναφαίνονται και αναζητούν ατομικούς ρόλους στον αρνητισμό και στην καταστροφολογία γιατί είναι η μόνη συγκολλητική δύναμη που τους συνέχει, ενώ κάθε βήμα προς τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του τόπου απαιτεί ορθολογικές και σύγχρονες προγραμματικές θέσεις, τις οποίες ποτέ δεν στάθηκαν ικανοί και πρόθυμοι να προτάξουν.

Εμείς, όμως, ως συνειδητοί Λέσβιοι, πρέπει να κινηθούμε διαφορετικά. Οι επιλογές των νέων ανθρώπων πρέπει να γίνουν η προοπτική μιας άλλης Λέσβου χωρίς τις αυταπάτες της μαγικής επιστροφής σ΄ένα ξεπερασμένο παρελθόν. Θα πρέπει να αναζητήσουμε τα νέα πρόσωπα που θα τη σηματοδοτήσουν. Η αγκύλωση στις παλαιές συμπεριφορές εξηγεί τη στασιμότητα των τοπικών σχηματισμών και την αποστασιοποίηση όλων μας έναντι των ίδιων των τοπικών κομματικών επιλογών μας. Ψηφίσαμε και θα κληθούμε να ψηφίσουμε με μεμψιμοιρία χωρίς να ταυτιζόμαστε με την ψήφο μας.

Το σημερινό μείζον αίτημα της ουσιαστικής διοίκησης του νησιού, πρέπει να αποτελέσει το πολιτικό σχέδιο μιας νέας γενιάς πολιτικών, που θα συνδέσει την παρουσία της με την συνολική ανασυγκρότηση του νησιού και της Χώρας μας.

Χρειαζόμαστε μια νέα αυτοδιοικητική αυτογνωσία για να οικοδομήσουμε και πάλι ένα αίσθημα τοπικής υπερηφάνειας σύγχρονης, όχι να αναμασάμε, μονίμως, την “Λεσβιακή άνοιξη” και την περίφημη αναπτυξιακή έκρηξη του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Η Λέσβος μεγαλούργησε όταν ήταν πεπαιδευμένη και απόλυτα εξωστρεφής και μιζέριασε, όταν συρρικνώθηκε στην εσωστρέφεια, στον τοπικισμό και στα μικρά μεγέθη.

Σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται χρειαζόμαστε μια εικόνα της δικής μας Λέσβου στο μέλλον, βγαλμένη από την ιστορία της, που θα προσανατολίζει και θα συνθέτει όσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Όλοι οι Λέσβιοι ή θα σταθούμε ικανοί να αλλάξουμε ριζικά τον τόπο μας, με μια δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς μεσάζοντες, παρέες, πολιτικά τσιμπούσια και ραγιαδισμό, ή θα τρέχουμε πάντα τελευταίοι στην Χώρα και καταϊδρωμένοι εφευρίσκοντας τον εξωτερικό εχθρό που τώρα είναι ο ¨Καλλικράτης¨και αύριο θα είναι κάτι άλλο.

Με την ελπίδα πως η τελευταία κρίση θα αποδειχθεί διδακτική στο πώς διαβάζουμε τη νέα πραγματικότητα, κάθε επανεξέταση των τοπικών συσχετισμών και των πολιτικών ανάπτυξης θα πρέπει να βασίζεται στο ρεαλισμό ενός λειτουργικού εφικτού στόχου.

Αυτός ο στόχος απαιτεί, κατά την προσωπική μου άποψη, και την εμπειρία από την ενασχόλησή μου με τα τοπικά πράγματα,

  1. Ο Δήμος να παραμείνει ενιαία αυτοδιοικητική οντότητα

  2. ή το maximum, όπως προσυπέγραψα και στην πρόταση του “Φορέα Τουρισμού Μολύβου”, να χωριστεί σε δύο δήμους με ενιαίο, το κεντρικό και βορειοδυτικό κομμάτι του νησιού με έδρα την πόλη της Καλλονής.

Η αλλαγή του τόπου μας απαιτεί την μέγιστη πνευματική και συναισθηματική προσπάθεια. Τον συνδυασμό της τεχνοκρατικής και διοικητικής γνώσης. Ένα νέο μοντέλο ηθικής στην πολιτική.

Η εξωστρέφεια στην διάθεση των εξαίρετων τοπικών μας προϊόντων, η καινοτόμος επιχειρηματικότητα, η νέα αγροτική παραγωγή, η στρατηγική τουριστική προβολή και ανάπτυξη, η ανάδειξη του λεσβιακού πολιτισμού, παλαιού και σύγχρονου, ακυρώνονται με τον κατακερματισμό που προτείνεται. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η βελτίωση των όποιων δυσλειτουργιών του «Καλλικράτη», ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του τόπου μας και του μέλλοντος των παιδιών μας.

Τα αυτοδιοικητικά πρόσωπα πρέπει να ηγούνται με γνώση και ανιδιοτέλεια και να οδηγούν παιδευτικά και τις κοινωνίες τους στο μέλλον.

Έχουμε καθήκον και υποχρέωση να στοχαστούμε ως δημότες και ψηφοφόροι αυτού του μεγάλου και πλουσιότατου νησιού, αιρόμενοι πάνω από την τοπικιστική και πελατειακή λογική. Το μεγάλο πρόβλημα στην Λέσβο μας είναι πάνω απ' όλα η επιλογή ικανών και νέων προσώπων που θα έχουν αντίκρισμα στις τοπικές κοινωνίες και δεν θα είναι κομματικοί αχθοφόροι. Αυτό είναι το νέο αιτούμενο, και για τον τόπο και για την Χώρα και όχι οι έωλες χωροταξικές παλινδρομήσεις.

  1. Με το θάρρος της γνώμης, χωρίς φόβο αλλά με πάθος για την αυτοδιοίκηση.

 

Σχόλια:

Β.Μαρκής
02/11/2013 - 16:28

Συγχαρητήρια.Επιτέλους μια νηφάλια ,αλλα και θαρραλεα άποψη , χωρίς δογματισμούς και προσωπικη υστεροβουλία , με γνώμονα το συμφέρον του Τόπου και ττων Πολιτών.Ας γίνει αφορμή για σκέψεις από όλους τους σοβαρούς και υπεύθυνους πολίτες που ευτυχώς υπάρχουν αρκετοι ακόμα στη Λέσβο.

Close info