Η νοσταλγία ως πολιτική - της Ραλλούς Κωνσταντέλη

ΜΕΡΟΣ Α'

Η νοσταλγία ως πολιτική
«τόλμα να γνωρίζεις» (Καντ)
της Ραλλούς Κράλλη - Κωνσταντέλλη

Εισαγωγή

Ο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» αποτελεί το θεμελιώδες εκσυγχρονιστικό εγχείρημα για την συνολική επαναθεμελίωση της λειτουργίας των δήμων με την εισαγωγή ενός νέου μοντέλου πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Είναι το βήμα επιβίωσης για την αυτοδιοίκηση, αλλά και ένας από τους πυλώνες για τη δημοσιονομική ανάταξη και την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της χώρας. Ταυτόχρονα ενδυναμώνει τις δυνατότητες του πολίτη να ελέγχει, να ασκεί τα δικαιώματά του, από το θεσμό της διαβούλευσης έως το θεσμό του συμπαραστάτη, αλλά και στα εκλογικά της Αυτοδιοίκησης.

Η κοινωνία των πολιτών

Η νέα Τοπική Αυτοδιοίκηση ενθαρρύνει την δημιουργία νέων δομών της κοινωνίας των πολιτών και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ανάδειξης πολιτών με κριτική σκέψη και συνείδηση.

Αυτό σημαίνει, ότι η νέα Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να λειτουργεί ως μοχλός ενεργοποίησης και συμμετοχικής δράσης των τοπικών κοινωνιών για την εξισορρόπηση μιας νέας σειράς αξιών που διαμορφώνουν τα νέα αυτοδιοικητικά μεγέθη. Τέτοια παραδείγματα της κοινωνίας των πολιτών αποτελούν όλα τα νέα μη κυβερνητικά σχήματα που δημιουργήθηκαν σ΄όλη την Χώρα αλλά και στο νησί μας, με κορυφαίο δείγμα τον «Φορέα Τουρισμού Μολύβου».

Ο «Καλλικράτης» θίγει κατεστημένα συμφέροντα και αξίες και προκαλεί μια αναδιανομή εξουσίας, σπάζει τις χρόνιες δομές του παρασιτισμού και τους πυλώνες της καθυστέρησης, της διαπλοκής και της διαφθοράς, πίσω από τους οποίους σερνόταν, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, οι τοπικές κοινωνίες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους ο «Καλλικράτης» κέρδισε στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, την αποδοχή και τη στήριξή τους, γιατί οι πολίτες αντιλήφθηκαν ότι στόχος του δεν ήταν απλώς οι μικροπολιτικές “συγκολλήσεις”, αλλά η απεξάρτηση, επιτέλους, από ένα πελατειακό κράτος αναποτελεσματικότητας, ρουσφετολογικών συναλλαγών και διαφθοράς. Έδινε την δυνατότητα για το πέρασμα σε μία νέα νοοτροπία νοικοκυροσύνης και υπεύθυνης διαχείρισης των κοινών με ικανή ηγεσία από τη μια και με ενεργούς πολίτες από την άλλη.

Η περίπτωση της Λέσβου

Η Λέσβος, αποτέλεσε για άλλη μια φορά, την κορυφαία περίπτωση, όπου τα πράγματα δεν λειτούργησαν καθόλου καλά. Ιδιάζουσες δικές μας δυσλειτουργίες δεν άφησαν να ωφεληθεί το νησί με την παροχή ποιοτικών διοικητικών υπηρεσιών, να απαλλαγεί από τις καθυστερήσεις της γραφειοκρατίας. Δεν υπήρξε καμιά βούληση για την συστηματοποίηση και κατανομή των αρμοδιοτήτων με γνώμονα τις ανάγκες του πολίτη, δεν ασκήθηκαν οι πρόνοιες και οι προνομίες που ο νόμος δίνει στις τοπικές μικρές κοινότητες, ούτε οι δυνατότητες έγκαιρου σχεδιασμού λύσεων των ποικίλων προβλημάτων των χωριών.Δεν οργανώθηκε κανενός είδους αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, που επέτρεπε ο νόμος, ώστε οι πολίτες εδώ να αισθανθούν συμμέτοχοι ενός νέου στρατηγικού αναπτυξιακού μοντέλου. Η Λέσβος αποτέλεσε το μοναδικό μέρος της Χώρας, όπου το βασικό αιτούμενο αλλά και το καθημερινό θέαμα ήταν η αποκομιδή των σκουπιδιών και οι ξέχειλοι κάδοι.

Κανείς σ΄όλη την Ελλάδα δεν σκέφτηκε ότι επειδή το συνολικό σπίτι του “Καλλικράτη” έχρηζε επιδιορθώσεων, το ορθό είναι αντί να το επιδιορθώσουμε να το γκρεμίσουμε συθέμελα. Μόνο εμείς!!!

Οι πολέμιοι

Η κατασυκοφάντηση του θεσμού αποτέλεσε το προνομιακό πεδίο προκαλύμματος :

1. για τις αδυναμίες της Δημοτικής Αρχής που αποπροσανατόλιζε εξ αρχής και βούλιαζε κάθε συζήτηση για την ουσιαστική εφαρμογή του θεσμού..

2. για όποιον αγκιστρωνόταν στα παλιά, προτάσσοντας πάντα το παρελθόν, αντί τη μάχη για το παρόν και το μέλλον.

3. για όποιον μέχρι και τώρα, θέλει αναλλοίωτο το πολιτικό λεσβιακό τοπίο για να προβάλει ως «λύση», διάφορους «εν ηδονή άρχοντες». Λίγο να ξύσει κάποιος την επιφάνεια και να παρακολουθήσει την αντικαλλικρατική υστερία τους διακρύνει με ευκρίνεια.

4. για όλους εκείνους που πάντοτε, ανεξαρτήτως ιδεολογικού φάσματος, αντιδρούν στην οποιανδήποτε αλλαγή και στον όποιο εκσυγχρονισμό. Τα ζήσαμε με τις εθελοντικές συνενώσεις, με τον “Καποδίστρια” ακόμα και με τα πανελληνίως αποδεκτά σήμερα ΚΕΠ.

Για όλα φταίει ο «Καλλικράτης». Η συνεχής καταστροφολογική προπαγάνδα εμπέδωσε στον απλό νοικοκύρη του τόπου την πεποίθηση ότι τα σκουπίδια τα μαζεύει ο θεσμός και όχι αυτός που εκλέξαμε για να διαχειριστεί και να κάνει λειτουργικό τον θεσμό.

Η νοσταλγία ως πολιτική

Η συνεχής υπόμνηση της προ Καλλικράτη εποχής διαμόρφωσε στον «κοινό νου» ένα χαμένο “παράδεισο”. Ακόμα και οι προφανείς παθογένειες της προηγούμενης τοπικής αυτοδιοίκησης –κατακερματισμός, μηδενική αναπτυξιακή πολιτική, αλληλοϋπονόμευση, ανταγωνιστικοί τοπικισμοί, καφενόβιοι λαϊκισμοί και επαιτεία για ψίχουλα, από τον εκάστοτε πολιτικό πάτρωνα- ξεχάστηκαν κάτω από τις νοσταλγικές αυταπάτες της επιστροφής στο παρελθόν. Κάτω από μια νοσταλγική εξιδανίκευση.

Ένα νησί εθισμένο για χρόνια στο να εξυπηρετείται, κυρίως, με μηχανισμούς πελατειακών εκδουλεύσεων, δείχνει να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η νοσταλγία του παρελθόντος δεν προσφέρει κανένα εργαλείο για την αντιμετώπιση του παρόντος και τον σχεδιασμό του μέλλοντος.

Τι γυρεύουν οι Υδραίοι στην Λάρισα;

Παραλλάζοντας μια αγγλική παροιμία «ότι αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, κάθε δρόμος σωστός είναι» για την Λέσβο θα μπορούσαμε να πούμε ότι, όταν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στο χειρότερο. Το παιχνίδι της κολοκυθιάς που αποπνέει το σχέδιο της νέας διαίρεσης ( γιατί να κάνει 1 και όχι 3, αφού 3 γιατί όχι 4 αλλά γιατί όχι και 5) οδηγεί σε μια νέα απερίγραπτη, κατά την άποψή μου, και τραγική «τσαπατσουλιά». Η κρίση του νησιού αντιμετωπίζεται τάχα μου.

Δεν είναι μόνο οι Δήμοι «Φρανκεστάϊν», «Ταξιαρχών» και «Ολύμπου», που προτείνεται να δημιουργηθούν, αλλά και η αναπτυξιακή αποδυνάμωση των δύο μεγάλων αστικών κέντρων του νησιού: της πρωτεύουσας Μυτιλήνης και της εκ των πραγμάτων πρωτεύουσας του κεντρικού και Β.Δ. τμήματος, δηλ. της Καλλονής. Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου, αναφέρεται: «Κατά την εφαρμογή του προγράμματος “Καλλικράτης” κατέστη σαφές ότι καίτοι η νέα διοικητική διαίρεση της νησιωτικής Ελλάδας απεδείχθη κατά βάση ορθήκαι λειτουργική, τούτο δεν ίσχυσε για τα πιο μεγάλα νησιά της χώρας, δηλαδή τη Μυτιλήνη και την Κέρκυρα. ....Αυτή η πρακτική απεδείχθη δυσλειτουργική....(διότι) συχνά, οι δήμοι αυτοί είχαν και ζητήματα ανομοιογένειας, καθώς οι πληθυσμοί που τους αποτελούσαν είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά λόγω των κύριων οικονομικών δραστηριοτήτων, αλλά και της μορφολογίας της κάθε περιοχής.»

Προφανώς η βίαιη προσάρτηση των κοινωνιών του Μολύβου και της Πέτρας στην Αγία Παρασκευή!!! καθώς και του Πολιχνίτου και της Γέρας!!! στο Πλωμάρι αποτελούν τα πειστικά επιχειρήματα για την απαιτούμενη... ομοιογένεια στο παραπάνω σκεπτικό!!!